P! Magazine, september 2009
Doe-het-zelvers horen niet op een eilandje. Ze werken samen met andere partijen. Daarom zitten we bij de districtsambtenaar voor onderwijs. We praten over het dorp Khaliko. De dichtstbijzijnde school is zeven kilometer lopen. Voor de jongste leerlingen is dat te ver. Ze gaan pas voor het eerst naar school, wanneer ze eigenlijk al in groep drie moeten zitten. Dat is jammer. En daarom wil het dorp een eigen school, met twee lokalen voor kinderen uit groep een en twee.
Daarover praten we met de districtsambtenaar. Want dit gaan we samen doen: wij de lokalen, zij de salarissen en het onderhoud. Die deal willen we bovendien spijkerhard op papier. Een goed project begint immers met heldere afspraken.
De ambtenaar is een opgeruimde, jonge vrouw met hair-extensions. Ze vindt ons idee fantastisch, maar schudt toch haar hoofd: het kan niet. De nieuwe school moet aan strenge eisen voldoen. Er moeten geen twee, maar acht lokalen komen, plus een kantoor en woningen voor onderwijzers. Dat zijn de regels in Malawi. Maar wij willen dat niet. Om het probleem op te lossen, zijn twee lokalen genoeg.
De ambtenaar denkt even na. Dan buigt ze zich voorover. ‘Weet je wat’, zegt ze, ‘bouw die lokalen maar. Dan regel ik wel leerkrachten’. Ze meent het, daarvoor kennen we haar goed genoeg.
Daar gaat ons mooie voornemen. Want uiteraard krijgen we dit niet zwart op wit. Naar een contract kunnen we fluiten. Maar wat betekent samenwerking? Is dat hetzelfde als contracten sluiten? En wat betekent een contract? Is het middel, of een doel op zich? Eigenlijk kennen we het antwoord. De dorpelingen in Khaliko bakken al stenen voor het nieuwe lokaal.
