Begrijpen hoe de media ons beeld van de wereld beïnvloeden, dat vind ik belangrijk. In januari 2018 promoveerde ik op een onderzoek naar de framing van wereldwijde armoede in de media.
Als journalist vertaal ik mijn inzichten over media-impact voor een breder publiek. Op deze website vind je mijn artikelen en columns en #mindthegap, een blog over de kloof tussen mediabeeld en werkelijkheid.
Als onderzoeker help ik organisaties om grip te krijgen op (media)beeldvorming en hun eigen rol daarin. Afgelopen jaar werkte ik voor ngo's, ministeries, een energiebedrijf en de vakbond.
Regelmatig maak ik me druk over het achterhaalde beeld van ontwikkelingslanden waarmee veel Nederlanders rondlopen. De gemiddelde landgenoot ziet vooral Afrika als een oord vol droefenis en ellende, waar het maar niet beter wil gaan, en waar ‘ze’ niet kunnen zonder onze hulp. Hoe moeten ze ook anders? Dat is wat de media en campagnes van hulporganisaties hen vertellen.
En nu laat medisch antropoloog Judith van de Kamp zien wat er gebeurt wanneer vrijwilligers met dit achterhaalde wereldbeeld het vliegtuig naar Afrika nemen om er een paar weken of maanden te gaan helpen. Jongeren tijdens hun gap-year, studenten op stage, of pensionado’s die na een lange loopbaan nog iets nuttigs met hun leven willen doen.
Plastic afval in zee wordt niet veroorzaakt door ons, rijke landen. De plastic soep bestaat vooral uit zwerfafval van arme, opkomende economieën. Willen we minder afval in zee, dan doen we er goed aan hun ontwikkeling te versnellen.
Hij is kapot, de Ocean Cleanup, de uitvinding van de Nederlandse student Boyan Slat om zwerfafval in de Grote Oceaan mee op te ruimen. Een van de vangarmen raakte beschadigd. Nu wordt het apparaat voor reparatie teruggesleept naar de haven. Dat is een tegenslag. Alleen al in de noordelijke Grote Oceaan drijft 96 duizend ton zwerfplastic rond, met nare gevolgen voor vogels, vissen en andere zeedieren.
Milieuorganisaties en de overheid willen dat deze plastic soep afneemt. Ze willen minder zwerfafval op straat, in de berm en op het strand, zodat ook minder plastic in zee terechtkomt. Daarnaast proberen ze de industrie te bewegen om minder verpakkingsmateriaal te produceren. Het zijn belangrijke maatregelen die zich vooral richten op rijke Westerse consumenten en producenten.
Het ‘weiland met windmolens’ is dé verbeelding geworden van de energietransitie. Dat is hoogst misleidend.
Vanuit mijn achtertuin kijk ik op een stel gloednieuwe woningen met zonnecollectoren. Niet ver van mijn huis, langs de A58 bij Moergestel, onderstrepen vier kloek wentelende windmolens de opmars van hernieuwbare energie in ons land. Deze twee beeldbepalers, zon en wind, drukken ook prominent hun stempel op de verbeelding van de energietransitie in de media. Kranten, journaals en websites, van Greenpeace tot Nuon: steeds tref je het iconische weiland met windmolens en zonnepanelen, soms met een grazend schaap of lieflijk veld klaprozen ervoor.
Vanuit mijn achtertuin kijk ik op een stel gloednieuwe woningen met zonnecollectoren op het dak. Gaat lekker met duurzaam, denk ik als ik ze zie.
Datzelfde denk ik wanneer ik over de A58 bij Moergestel rij, langs vier kloek zwaaiende windmolens. Die staan daar toch maar dapper de klimaatverandering te remmen. Ook mijn laptop herinnert me voortdurend aan de duurzame opmars in ons land. Of ik nu langs Greenpeace, RTL of Nuon surf, overal tref ik lieve foto’s van groene weilanden met windmolens en zonnepanelen. De ene keer met een grazend schaap ervoor, de andere keer met klaprozen of een kind dat een pluizenbol wegblaast. Lees verder…
We overzien de gevolgen van kernenergie niet, betoogde Ariejan Korteweg in de Volkskrant (Opinie en Debat, 13 november). Na een stroom van positieve berichten over kernenergie is daarmee het bekende ‘Frankenstein-frame’ terug: kernenergie is een technologie die we niet in de hand hebben, met risico’s en gevolgen die we niet kunnen overzien.
Het frame herinnert ons aan een diepgewortelde menselijke angst voor het onzichtbare en het onbekende. Zoals afval uit kerncentrales: we zien het niet, we kennen het niet, het blijft honderdduizenden jaren gevaarlijk. Zover kan niemand in de toekomst kijken en dat maakt het eng. De onmiddellijke reflex is dan ook dat we ‘toekomstige generaties daar niet mee mogen opzadelen
Maar wat zijn de gevaren van kernafval precies? Lees verder…
VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff brak deze week een lans voor kernenergie. ook ‘links’ moet zich erin verdiepen en oude opvattingen op de helling zetten. Dat vindt Mirjam Vossen. ,,En ik sta niet alleen.’’
Als tiener streed ik in de jaren 80 tegen kernenergie. Samen met mijn vriendinnen demonstreerde ik op het Malieveld tegen kernwapens. We droegen buttons met ‘Kernenergie? Nee bedankt’. En we stemden op wat vandaag GroenLinks heet. Kernenergie, dat was iets voor CDA’ers en VVD’ers. Kernenergie was rechts. Lees verder…
Het Wereldnatuurfonds (WWF) heeft een probleem: de ijsbeer sterft niet uit. Dat is op zich natuurlijk prachtig, maar voor het WWF ook ongemakkelijk. De club vertelt immers al tien jaar aan iedereen die het wil horen dat de ijsbeer gaat verdwijnen. Klimaatverandering, smeltende poolkappen, eenzame beren op slinkende schotsen. Nog eventjes, en er is er niet een meer over. Lees verder…
Ik ben voorstander van kernenergie. Het voelt een beetje als een coming out om dat op te schrijven. Maar het wordt de hoogste tijd, want binnenkort prijkt mijn foto op de cover van ‘Kernvisie’, een tijdschrift ter bevordering van het draagvlak voor kerntechniek, waarvoor ik afgelopen maand werd geïnterviewd.
Zo meteen meer over dat interview. Maar eerst een antwoord op de vraag: ‘hoezo vóór kernenergie?’ In het huidige maatschappelijke sentiment rond het onderwerp is dat namelijk geenszins een vanzelfsprekende opvatting. Ze kwam dan ook niet vanzelf. Ik ben van de tuinbroekgeneratie, opgegroeid met de koude oorlog en Tsjernobyl. Als kind had ik nachtmerries over de atoombom, als student demonstreerde ik op het Malieveld tegen kernwapens. Kernenergie, daar waren ‘we’ met z’n allen natuurlijk ook tegen. Lees verder…
Hoe groot is ons probleem met immigratie nu eigenlijk? Behoorlijk toch? Sla de krant er maar op na. Volg de heisa rond Stef Blok. Lees hoe de EU erover ruziet. Ik dacht het wel te weten, tot ik gisteren, min of meer per toeval, ontdekte dat vrijwel niemand in Europa immigratie een groot probleem vindt.
Waarschijnlijk is dat al jaren zo, maar voor mij was het nieuw. De cijfers komen uit de Eurobarometer, een onderzoeksreeks waarmee de Europese Commissie de mening van Europeanen peilt over van alles en nog wat. In de laatste peiling, die vorige maand uitkwam, kregen mensen de vraag wat voor hen persoonlijk de twee belangrijkste problemen van dit moment zijn.
Afgelopen weekend liep ik in Utrecht de Nacht van de Vluchteling. Veertig kilometer, in het holst van de nacht, van het Spoorwegmuseum naar Maarsen en langs de Vecht weer terug. Ik hoor u denken: welke idioot doet dat in godesnaam? Welke mafkees loopt zich midden in de nacht vrijwillig een botscheur of peesontsteking? En welke dwaas geeft daar nog geld voor ook?
Dat komt, beste mensen, door nudging. Kleine duwtjes die zorgen dat jij doet wat een ander wil. Stichting Vluchteling, de organisator van de Nacht, is er goed in. Lees verder…
