Daar is hij weer: de watermetafoor. Als landje onder de zeespiegel trekken we hem graag uit de kast. We houden van polderen en bruggen bouwen, we zoeken inspiratiebronnen, we worden overspoeld door een golf van emoties.
Onschuldig, zo lijkt het. Maar niet wanneer het over vluchtelingen gaat. Zoals in dit artikel in het AD van gisteren – met dank aan Myrthe Hilkens en Thijs Blom die me hierop attendeerden: de “migratiekraan” gaat open; Lampedusa wordt weer “overspoeld”, een “golf’ vluchtelingen is geland.
De watermetafoor roept een dreigend beeld op van een natuurramp die op ons afkomt. Baldwin Van Gorp schreef het al in zijn boek ‘Framing asiel’. En wat moet je daar tegen doen? Precies: dijken bouwen, dammen opwerpen – alles om het tegen te houden.
Journalisten en koppenmakers van het #AD, was dat jullie bedoeling?
Taal schept onze werkelijkheid. De watermetafoor kan prachtig zijn. Maar in berichtgeving over vluchtelingen hoort ze niet thuis.
