P! Magazine, maart 2010
Als betrokken doe-het-zelvers volgen we graag hoe het project ervoor staat. Daarom maken we duidelijke afspraken bij de start van het landbouwproject: onze partnerorganisatie stuurt elk kwartaal een voortgangsrapport. Edson, de lokale projectleider, stemt daar volmondig mee in. Natuurlijk. Hij zal iedereen goed op de hoogte houden.
Maar de rapporten komen niet. Het eerste kwartaal produceert Edson nog een kort A4-tje. Het tweede en derde kwartaal helemaal niets. We bellen. We mailen. En telkens klinken beloftes: “Echt, overmorgen komt het.”
Langzaam groeit onze irritatie. Waarom houdt Edson geen woord? Vervolgens groeit onze twijfel. Is er iets loos? Houdt Edson informatie achter? Met gemengde gevoelens gaan we op werkbezoek, bevreesd voor wat we zullen aantreffen. Maar het project loopt prima en Edson doet het uitstekend. Onze verwarring neemt alleen maar toe. Waarom schrijft hij dat niet aan ons?
Na enig aandringen komt het hoge woord er uit: Edson heeft moeite met lezen en schrijven. Letters dansen voor zijn ogen. Een voortgangsverslag? Hij krijgt het gewoonweg niet op papier, hoe hard hij het zich ook voorneemt. Beschaamd kijkt Edson naar de grond. Dit durfde hij niet te vertellen, uit angst om zijn baan te verliezen.
Wat te doen? We willen Edson niet kwijt. Maar we willen óók rapportages.
Het is Edson zelf die een oplossing bedenkt. Drie maanden later komt zijn eerste echte verslag. Opgenomen met een tweedehands camera, doorgemaild in een internetcafé. In de camera spreekt Edson hardop uit wat hij niet op papier krijgt. Rapporteren gaat immers om de inhoud, en niet om de vorm.
