MyWorld Magazine, december 2012
Mkimbizi Gerezani uit Oost-Congo zat maandenlang gevangen in Zeist. Niet omdat hij een crimineel is, maar omdat hij zonder papieren in ons land verbleef.
Zijn cel moest hij delen met drie anderen. Twee uur per dag mochten ze naar buiten, de rest van de tijd zaten ze naar elkaar te kijken, te piekeren en te huilen. Ze hadden geen idee hoe lang ze vast zouden zitten. Dagen, weken, maanden? “Een man zat er al acht maanden en gleed weg in een depressie. Wanneer hij urenlang huilde, probeerden we hem op te vrolijken door basketball te spelen met een rol wc-papier en een prullenbak.”
Met tachtig anderen luister ik in een zaaltje in Tilburg naar Mkimbizi’s verhaal. Afgrijzen bekruipt me, wanneer hij vertelt hoe de politie hem onverwachts in de cel zet, zijn spullen afneemt en hem laat uitkleden en voorover bukken. Dit gebeurde in Nederland, mijn eigen land, waarvan ik zo graag wil geloven dat het vrij en humaan is. Dat geldt niet voor de zesduizend vreemdelingen die we volgens Amnesty International jaarlijks opsluiten. Hun ‘misdaad’ is dat ze hier zijn zonder vergunning. Zoals deze jonge Congolese asielzoeker, die niet terug wilde naar Kivu, waar de rebellenoorlog zijn vader het leven kostte.
Ik had gehoopt dat het nieuwe kabinet, verlost van gedoogpartner PVV, zich sterk zou maken voor een humanere omgang met vreemdelingen. Niets is minder waar. Ontwikkelingshulp wordt gekort, het asielbeleid wordt strenger, huwelijksmigratie moeilijker en illegaliteit strafbaar. De regering heeft de mond vol van ‘bruggen slaan’, maar drijft in intussen een steeds grotere wig tussen ‘wij’, mazzelaars die hier vandaan komen, en ‘zij’, die de pech hadden dat hun wieg op een minder fortuinlijke plek stond.
Gelukkig hebben honderdduizenden MyWorld-lezers en andere landgenoten daar geen boodschap aan. Velen zetten zich met hart en ziel in voor mensen in armoede en onveiligheid. Laten we dat vooral blijven doen. Maar laten we ook de vreemdelingen in ons eigen land niet vergeten. Amnesty International heeft onze hardvochtige vreemdelingendetentie inmiddels tot speerpunt gemaakt. Ze kunnen vast en zeker vrijwilligers gebruiken.
