De media hebben een ongemakkelijke verhouding met positieve informatie over kernenergie. Dat is mijn conclusie na een analyse van de berichtgeving over Nuclear Now, de nieuwste film van Oliver Stone.
Die film ging op 17 maart in Nederland in première en trok veel aandacht van journalisten. In de dagen erna verschenen twaalf artikelen in diverse kranten. Ik was benieuwd hoe de media naar aanleiding van deze film over kernenergie hadden geschreven.
Die vraag vond ik interessant, omdat Nuclear Now een uitgesproken positief beeld schetst van kernenergie. Eerdere onderzoeken, van mezelf en anderen, concludeerden dat journalisten een obsessie hebben met de gevaren van kernenergie (Bauer et al. 2019; Perko et al. 2019; Vossen, 2020). Hoe was dat na Nuclear Now? Wat viel op aan de vraagstelling, woordkeuze en de behandeling van bronnen? En wat zegt dat over de impliciete regels die journalisten volgen bij de verslaggeving over dit onderwerp?
‘Waar is de tegenstander?’
Mijn conclusie is dat journalisten kernenergie blijven behandelen als een controversieel onderwerp. Maar zij houden de polarisatie zelf in stand door hun manier van berichtgeven: ze spreken over voor- en tegenkampen. Bij een positief geluid over kernenergie vragen ze waar de tegenstander is. Ze wantrouwen informatie ten voordele van kernenergie en noemen voorstanders van kernenergie maken ‘kernlobby’. Dit doen ze niet wanneer ze schrijven over zonne- of windenergie.
Ook de obsessie met veiligheid blijft een rol spelen. Het feit dat kernenergie net zo veilig is als zon- en wind, vindt moeilijk ingang. Journalisten lijken het hun plicht te vinden om voor de mogelijke gevaren te waarschuwen.
Teruggrijpen op bekende frames
Journalisten lijken in de berichtgeving over kernenergie, mogelijk onbewust, te blijven grijpen naar bekende frames rond risico’s en gevaren en wantrouwen tegenover voorstanders. Dat mag. Maar mijn vraag is waarom.
Lees hier de volledige analyse van de mediaberichtgeving na Nuclear Now
